Bu gün də eyni hissləri birgə yaşayırıq. Fəlakət yox, fəlakətlər toplusu üzərimizə qar dağı kimi düşdü. 1. Millətlər Liqasında ən aşağı “D” liqasına yuvarlandıq. 2. SSRİ dönəmində Azərbaycanı təmsil edən “Neftçi” güclülər dəstəsində Ukrayna, Gürcüstan, Rusiyanın aparıcı klublarını Bakıda “kötəkləyəndə” 2-ci liqada “sürünən”, 1969-1982-ci illər arasında SSRİ çempionatlarında ümumiyyətlə peşəkar klubla təmsil edilməyən yeganə respublika olan Estoniya sözügedən seçmə mərhələdə bizi geridə buraxdı. 3. Azərbaycan yığması ilk dəfə Millətlər Liqasını qalibiyyətsiz başa vurdu 4. Sözügedən turnirdə hələ indiyə qədər belə bərbad top fərqimiz olmayıb. Belə ki, 6 görüşdə rəqib qapılarına cəmi 3 dəfə yol tapmışıq (orta hesabla 1 oyuna 0,5 qol). Əvəzində qapımıza 17 (!) qol vurulub (hər oyunda 2,83). 5. Bizi “C” liqasında San-Marino (dağılasan, ay AFFA) əvəzlədi!!!
Adam bu statistikaya, millimizin dünənki İsveçlə oyununa (hərçənd buna nəsə başqa ad verilməlidir, çünki “futbol” adına qara ləkədir) baxdıqda istər-istəməz düşünür ki, yox e, daha bu, son olacaq. Bu biabırçılıqdan sonra futbol təsərrüfatımızda nə isə dəyişəcək. Məsələn, AFFA-nın o dəbdəbəli binasında rahat kreslolarda, isti kabinetlərdə oturanlarda hansısa bir möcüzə nəticəsində vicdan oyanacaq. İsveçdəki 0:6 rüsvayçılığının sonunu rəsmiləşdirən hakimin final fitindən sonra bu insanlar, de-yure azərbaycanlı sayılanlar səhərə qədər yata bilməyəcəklər, yataqlarında ora-bura vurnuxub, mətbəxdə siqareti siqaretə calayaraq səhərin nə üçün belə gec açılmasına qəzəblənəcəklər, günəş doğar-doğmaz isə taksi sifariş edib iş yerlərinə tələsəcəklər. Tələsəcəklər ki, hamılıqla ərizə yazıb istefaya getsinlər və qəbahətlərinin, qələtlərinin nəhəngliyini başa düşərək həyatlarının sonuna qədər bir daha nəinki “futbol” sözünü, ümumiyyətlə “F” hərfi ilə başlayan sözləri ağızlarından çılxarmasınlar. Amma… Mən də, siz də, elə bütün Azərbaycan da bilir ki, bu, baş verməyəcək. Əlləri ilə, ayaqları ilə, dişləri ilə kreslodan yapışacaqlar, min bir yalan danışıb min bir cildə girəcəklər. Bəli, cildə girəcəklər, amma yerə girməyəcəklər. Dünən o biabırçılığı izləyərkən minlərin, milyonların minlərlə dəfə təkrarladığı “yerə girəsiz elə!” duası bu dəfə də qəbul olmayacaq. Çünki həya, vicdan, abır, həya – bunları AFFA binasında aramaq Saxara səhrasında qütb ayısı axtarmaq kimi bir şeydir. Hətta Saxarada bəlkə nə zamansa bu nadir heyvana rast gələ də bilərik. Amma AFFA-da şanslarımız sıfıra bərabərdir.
İndi oturub Santuşun ünvanına nə isə deməyin də yeri yoxdur. Qoca neyləsin? Çağırıblar, pul təklif ediblər, o da razılaşıb. O da inşandı axı. Anlayır ki, artıq karyerası bitib, onu hər hansısa adlı-sanlı nə kluba, nə də milliyə dəvət edəcəklər. Niyə də son şansından yararlanmasın? Əslində günah pul verəndədir, AFFA-da. Lakin bir məsələ də var ki, pul verən öz cibindən vermir. Dövlətin, bizim cibimizdən ötürür Santuşa. Pul demişkən. Məsələn, millinin hər uduzduğu oyuna görə bu futbol başbilənlərini maddi olaraq cəzalandırsaydılar, bəlkə də vəziyyət nisbətən yaxşı olardı.
Hələliksə… Heç nə. Hansısa bir nəhayətsizlik, çarəsizlik çöküb hər bir futbolsevərin qəlbinə. Adam sadəcə inana bilmir. Damarında azərbaycanlı qanı axanların bu qədər vicdansızlıq edəcəyini təsəvvür etmək çətindir. İndiki vəziyyətdə isə… Azərbaycan futbolu ÖLÜB! Vəssalam. Tam yeni adamlar gəlməlidir. Federasiya tam tərkibdə dəyişməlidir. Və futbolumuzu özüldən qurmağa başlamalıyıq. Bu gün başlasaq, bəlkə 10 ildən sonra bəhrəsini görə bildik. Hələliksə AFFA-nın – Azərbaycan Futbolunu Fəlakətə Aparanların dövrü davam edir. Nə vaxta qədər? Onlara bir “dur!” deyən tapılacaqmı?
Vüsal Əliyev (insanoid.com)
